झाकलेली वेदना बोलून गेला
पाहुनी तव लोचनी आभाळ काळे
अंतरी पाऊस हा बरसून गेला
सावरु मी हा कसा संसार माझा
मांडलेला डाव तो उधळून गेला
प्रीत माझ्या अंगणी बहरेल कैसी
कोवळे अंकूर तो जाळून गेला
ओळखीचे हास्य तो विसरुन गेला
राहता तो ही दुवा निखळून गेला
वावडे होते जरी तुज मैफ़लीचे
सूर का मग आगळे छेडून गेला
मी अशी दुबळी पुन्हा त्याच्यासमोरी
चेहरा संपूर्ण तो वाचून गेला
वाट माझी ही अशी अंधारलेली
आठवांनी का अशी उजळून गेला
No comments:
Post a Comment